هر چند
که دلتنگ‌تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ‌تر از سنگ صبورم
اندوه من انبوه‌تر از دامن الوند
باشکوه‌تر از کوه دماوند غرورم
یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر ِ مویی ز سر ِ موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می‌کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو بیالایم
کز تیره‌ی نیلوفرم و تشنه‌ی نورم
قیصر امین پور
سبحان الله
این روزها دلم گرفته است. از آن روزهایی است که دلم فقط با درددل کردن با تو آرام می‌شود. باز هم معترفم که چون بندگی نکردم، خوار شدم و این سنت لایتغیر توست.
ناخالصی‌ها و پلشتی‌ها بازهم کار دستم داد. دوری از تو وقار و متانتم را بر باد داد و کاسه‌ی صبرم شکست.
حالم گرفته است؛ از این که کمی حوصله نکردم تا مزد و پاداش تلاشم را بگیرم. آری هر که از تو دور شد، طاقتش طاق شد و جانش به لب رسید. هر که در پی رضای تو نبود به غیر حواله شد و هر که به غیر حواله شد، خوار شد.
یا ملجا العاصین؛
آنکه عزت و ابرو دهد، تویی.
آنکه مبتلا کند، تویی.
یا رئوف
تو را سپاسگزارم از آن باب که غفلت و دوریم از خودت را به بهترین شیوه گوشزدم کردی. دلم را تنگ کردی تا هوای آغوشت کنم.
ای عشق؛
فدای تو همه من، کنون آرامم و مسرورم از شکستگی‌ام! چراکه تو تنها خریدارِ شکستگانی.
مدعی‌ام پس هستم!
می‌گن ایرانی‌ها تو همه‌چی صاحب‌نظرن؛ به خصوص در مسائل پزشکی و مباحث سیاسی. یعنی غیر ممکنه وارد جمعی بشی که اولا در اون جلسه بحث سیاسی نشه و دوم اینکه در همون جلسه بی‌بروبرگردکسی خودش رو صاحب تحلیل سیاسی ندونه!
اما راستی چه‌طوری همه‌ی ما (البته هیچی مطلق نیست!) صاحبِ دانش سیاسی شدیم؟! یعنی منی که ادعا می‌کنم از تحولات و وقایع دورواطراف باخبرم و می‌تونم تحولات و رویدادهای پیرامونم رو پیش‌بینی کنم، چه کار کردم که به این دانش دست پیدا کردم؟...
