خوش رنگ‌ترین سبز، سبزیِ برگ درختان و سبزارهایی است که در اردیبهشت متولد شده‌اند. سبزِ اردیبهشتی، سمبل نشاط و سرزندگی است. ساقه‌ها، برگ‌ها، گل‌ها، بیشه‌ها، چشمه‌ها و رودها در بهار چشمک زنان، رو به عُشاق خودنمایی می‌کنند و از آنان دلربایی.
شیک پوشی طبیعت در بهار، اهل نظر را مداقه دوچندان کند و دوستانِ طبیعت را بی‌اختیار به واسطه‌ی حُسنِ انتخابِ طبیعت در اختیارِ ردایِ خضرایی‌اش به تحسین و تمجید وا دارد.
رمز محبوبیت بهار در بین محبان در لبخندی است که مدام بر لب دارد. در سرزندگی و شادی است که از او می‌جوشد. آدمی در بهار بیش از هر زمان دیگر مایل است، چون طبیعت شود و از او بیاموزد. آدمی در بهار به این اندیشه است که چون او شود.
اولین درس بهار در کلاسِ زندگی، دل‌زندگی است. دل زنده بودن موهبتی است که بهار به دوستداران خود ارزانی می‌کند. هدیه‌ای ماندگار که صاحب تحفه را هم ماندگار می‌کند.
هیچ چیز به اندازه‌ی یک همراه پرنشاط زندگی را لذت بخش نمی‌کند. اما چگونه می‌توان در وانفسای این روزگار که هر لحظه هزاران چوب دستی بهانه دارد تا کبوترِ سرخ رنگ لبخند را از لبِ بام لب پَر دهد، همراهی سرزنده داشت؟
برای یافتنِ یک همراهِ دل زنده، تو خود نیک می‌دانی که اول قدم آن است که عاشق باشی، یعنی بکوش تا که دل فسرده‌‌ات را دوباره جان بخشی.
از قدیم گفته‌اند اگر به دنیا سخت بگیری، او بر تو سخت‌تر خواهد گرفت! پس بیا از این بهار کمی سهل‌گیرتر باشیم. مردمان شهرمان را دوست داشته باشیم. آنان را کمی بیشتر درک کنیم. لبخند بر لب داشته باشیم و سعه‌ی صدر پیشه کنیم. نزدیکان و عزیزان‌مان را بیشتر دوست بداریم و گرم‌تر از پیش به آن‌ها عشق ورزیم. قدرشان را بدانیم و بدانیم که آن‌ها بیش از همه به صبوری و دلگرمی ما مشتاق‌اند. همان‌گونه که ما بیش از همگان به لبخند و به صفایِ دل آنان، محتاجیم. بیایید به گلزار بگردیم و از طبیعت مهربانی، سخاوت و زنده‌دلی را امروز به خانه‌های گرم‌مان عیدی ببریم.
